Naar aanleiding van de publicatie van het rapport Brinckman en de juichende commentaren in de opinierubriek van De Standaard, schreef ik onderstaande reactie (die de krant helaas niet haalde):
Waarde redactie,
Opvallend hoe precies diegenen die verantwoordelijk zijn voor de opleiding van onze leraren het rapport “Beter Onderwijs” omarmen. Gesterkt door een ronduit reactionaire tekst halen hun commentaren naar de ‘onderwijsvernielers’ die ze in principe zelf hebben voortgebracht.
In niet bepaald geweldloze taal wordt victorie gekraaid over het “back to basics” waarvoor het rapport in z’n geheel pleit. In feite gaat om een “back tot he sixties”, waarbij de evolutie van de onderwijspraktijk in de laatste 50 jaar als het spreekwoordelijke kind met het badwater wordt weggegooid.
Want het is toch wel opmerkelijk dat het onderwijskundig reveil dat uit dit rapport spreekt niet lijkt te willen weten van een “best of both worlds” maar kiest voor een eenzijdige aanpak. Alle andere methodes zijn zogezegd niet wetenschappelijk onderbouwd en dienen dus zelfs te worden geweerd! Dat is, met andere woorden, pleiten voor een inperking (om niet te zeggen “cancelling”) van de pedagogische vrijheid. Die is, dacht ik zo, heilig. Het zal de voorstanders van de directe instructie een zorg wezen. Maar hoeveel van de u tegen heug en meug ingelepelde kennis is u eigenlijk bijgebleven. En hoeveel van hetgeen u zelf, gedreven door een inspirerende leraar, mocht ervaren en ontdekken?
Kan het één en ander dan werkelijk niet verenigd worden? En, eerlijk gezegd, is dat niet al in vele scholen het geval? Vanwaar dan deze polarisatie?
Vriendelijke groet,
William Ploegaert
Geen opmerkingen:
Een reactie posten